Książka Non Stop

  Zwykle widząc jakąś książkę szybko kwalifikuję do grupy. Albo stwierdzam, że będzie ekstra i zapamiętam na długo treść, a także będę chciała do niej powrócić. Albo stwierdzam, że to będzie takie lekkie, przepraszam, czytadełko i szybko po lekturze o nim zapomnę. Krzywdzące, wiem o tym. Trudno jednoznacznie powiedzieć ile powieści „trafia” do opcji pierwszej, ile do drugiej, choć śmiem podejrzewać, że jest lekka przewaga na rzecz drugiej. Czasami też zdarzają się historie, które szybko wyjmuję z drugiego worka i przekładam gdzieś pomiędzy. Tak właśnie było z jutrzejszą premierą Pani Joanny Tekieli „Byle dalej od Wszeborowa”. Za możliwość poznania treści dziękuję Wydawnictwu Filia. Kilka lat temu czytałam „Leśniczówkę Wszebory” i teraz podejrzewałam, że będzie to jej kontynuacja, ale nie jest tak. Delikatne nawiązania są, ale nie trzeba czytać po kolei. Przynajmniej moim zdaniem. Kasia postanawia wyjechać z Wszeborowa. Irytują ją zbyt ciekawi wszystkiego sąsiedzi. Wynajmuj...

  Po cudownej historii „Życie Violette” wiedziałam, że przyjdzie czas na dwie kolejne książki Perrin. Tak też się stało. Z dużą ciekawością dałam się wciągnąć w „Cudowne lata”. To już jednak nie było to, co przeżywałam podczas „Życia...”, ale uważam, że jest to dobra książka, którą warto polecać. „ Cudowne lata” to historia przede wszystkim o przyjaźni. Poznajemy grupę przyjaciół Ninę, Adriena i Etienne'a i towarzyszymy im przez czasy kiedy zdobywają wiedzę w szkole podstawowej, gimnazjalnej i licealnej. Planowali również trzymać się razem na studiach, jednak to się nie udało. Przychodzi czas rozłąki, czy będzie on miał swój kres? Ich życie nigdy nie było łatwe. Obserwujemy ich burzliwe dzieje w czasie zaczynając od dzieciństwa po dorosłość. Pierwsze miłości, związki. Prześladowania w środowisku szkolnym. Są też zmuszeni poradzić sobie ze stratą i wyszukaniem odpowiedzi na pytanie „kim tak naprawdę jestem?”. Niniejszej historii udało się mnie zaskoczyć. Nie podejrzewałam pe...

  Po niesamowitej „Sonacie o niezapominajce” skusiłam się na kolejną książkę Montefiore. „Morze utraconej miłości zwabiło mnie okładką i obiecującą recenzją z tyłu. Nie spotkał mnie całkowity zawód, ale też nie było euforii jak chociażby przy „Włoskich zaręczynach”, które poznawałam lata temu. Muszę do nich koniecznie wrócić! Celestria Montague jest młodą, piękną, sławną dziewczyną. Jej idealne życie przerywa samobójstwo ojca. Czuje, że musi dowieść prawdy na temat jego śmierci, że coś tutaj może nie być tak, jak się podaje i w tym celu wyrusza do Anglii, gdzie poznaje Hamisha. Mężczyzna leczy serce po stracie żony i jest pierwszym, który opiera się urodzie Celestrii. Takie dwie zagubione dusze... mogą sobie pomóc, ale tylko wtedy, kiedy oboje tego chcą. W tym przypadku nie jest to oczywiste. Jak potoczą się ich losy? Jaki będzie finał? Jedno jest pewne. Nic nie pozostanie takie samo... Ta powieść mi się po prostu dłużyła. Przyznam szczerze, że byłam tym zaskoczona. Na...

  Drogi czytelniku, W dzisiejszym wpisie przybliżę Ci kolejny tytuł Lucindy Riley. Będzie to „Pokój motyli”, który światło dzienne w Polsce ujrzał dzięki Wydawnictwu Albatros. Jest dostępny w dwóch wersjach okładkowych i naprawdę trudno się zdecydować, która z nich jest ładniejsza. W powieści poznajemy Posy Montague. Kobieta niedługo skończy siedemdziesiąt lat. Kiedy sięga w pamięcią w przeszłość, śmiało może się uśmiechnąć. Miała kochającego ojca. On bez wątpienia dał córce ogrom uczucia, które wciąż nosi w sercu. Ich ulubioną wspólną rozrywką było łapanie motyli. Niecodzienne, prawda? Całe swoje dotychczasowe życie mieszkała w rodzinnym domu. Jednak teraz nadszedł czas, w którym należy podjąć odpowiednie kroki, by należycie zatroszczyć się o posiadłość. Właścicielka nie jest już najmłodsza stąd taka właśnie konieczność. Oprócz tego kobieta usiłuje pomóc swojemu synowi z kłopotami finansowymi. Niespodzianką dla niej staje się powrót Nicka, jej pierworodnego. Jeszcze ...

  Jakiś czas temu dotarła do mnie paczka z Wydawnictwa Filia, w której kryły się dwie książki. „Warszawski niebotyk” i właśnie „Kim naprawdę jestem”. Musiały chwilę poczekać, gdyż choroba odebrała mi ochotę do czytania przede wszystkim takich bardziej wymagających lektur. Ale jak już chwyciłam za nowość od Pani Agnieszki Jeż – przepadłam. Chociaż, szczerze muszę przyznać, nie przeczytałam za jednym zamachem. To bardzo, bardzo, BARDZO emocjonalna fabuła. Co chwilę chwytała mnie za serce. Trudno żeby wojenna treść powieści była łatwa. Tutaj również tak nie jest. Jednak autorce z takim warsztatem literackim udało się zachować lekkość przekazu. Niebywałe a możliwe. Najpierw pracę u Państwa Szaflarskich podejmuje Halina Radke. Jednak wskutek wypadku musi wrócić do rodzinnego domu. Zastępuje ją jej siostra – Janina. Kobieta bardzo sumiennie wykonuje swoje obowiązki u doktorstwa. Przede wszystkim troszczy się o dzieci pracodawców i jakoś mimowolnie zaczyna marzyć jakby to było, gdy...

  Trzeci tom serii. To miał być kolejny spokojny połów dla rybaka Fransa Bengtssona, choć już gdzieś miał jakieś przeczucia... Kiedy mężczyzna znajduje ciało dziewczynki wiadomo już, że o sielankowym łowieniu nie ma co marzyć, a dziwny niepokój znajduje swoje uzasadnienie... Znany już nam Patrik Hedstrom wraz ze swoimi współpracownikami i jednocześnie kolegami będą po raz kolejny mieli ręce pełne pracy. Bardzo zagadkowy jest fakt, iż denatka miała w płucach słodką wodę i mydło... Ewidentnie została utopiona w wannie... a następnie podrzucona do morza... Szok, prawda? O co tutaj chodzi? Jak to możliwe? Kto tak skrzywdził niewinne dziecko? Tę część jak na ten moment czytało mi się najlepiej. Najprzyjemniej. Tak, najprzyjemniej. Widać można tego słowa używać także w przypadku kryminałów. Bardzo wciągająca zagadka, umiejętnie poprowadzona, nie szybko rozwiązana. Dodatkowo niesamowicie (moim zdaniem) interesujące wątki obyczajowe. Świetnie, że przez całość serii (tak podejrzew...

  Była sobie swego czasu wyprzedaż z okazji likwidacji księgarni. I właśnie tam, w jednym z pudeł leżała „Dziewczynka z ciasteczkami”. Wiedziałam, że muszę przeczytać ponieważ znałam już drugą część tej serii i bardzo mi się podobała. Chociaż nie czytałam po kolei, nie zabrało mi to radości. Ani trochę! Przeurocza Zosia mieszka z mamą w Gdańsku. Przez dużą ilość czasu jest sama (do czasu), gdyż rodzicielka pracuje i zmaga się z depresją. Chociaż kobieta stara się jak może, jest różnie. Na szczęście pani Krysia, sąsiadka Zosi, z prawdziwą przyjemnością spędza długie godziny z dziewczynką i tym samym staje się przyszywaną babcią, co niezmiernie cieszy obie. Ich relacja jest piękna. Zaryzykuję stwierdzenie, że każdy chciałby mieć taką babcię. Ja na pewno. Pojawia się również uroczy starszy pan Wejn, który potwierdził mi to, o czym 0myślałam już długo. Każdego można oswoić i skruszyć. Trzeba być tylko cierpliwym i czułym. „ Dziewczynkę...” czyta się jednym tchem. Piękna, ciepł...