Książka Non Stop

  Wydawnictwu Znak serdecznie dziękuję za egzemplarz książki. Przyjaźń i miłość to zawsze wdzięczne tematy dla pisarzy. Dobrze jest rozwodzić się nad przyjemnymi kwestiami w życiu i próbować je wyolbrzymiać. Zamiast wyolbrzymiać problemy, co przychodzi nam z łatwością. „Szczęściary” bez wątpienia zaliczają się do tej drugiej grupy. To ciepła, otulająca serce historia czterech przyjaciółek. Ich życiowe perypetie zostały opowiedziane w tak sympatyczny sposób, że lektura zajmuje mało czasu aczkolwiek przyjemność z niej zostaje zdecydowanie na dłużej. Dziewczyny znają się i przyjaźnią od piaskownicy. Nie jedno wspólnie przeszły i nie jedno jeszcze przed nimi. Po raz kolejny przekonują się, że mogą na siebie liczyć. Szybko doprowadzają się do pionu, gdy wychodzi, iż nie były na siebie wzajemnie dostatecznie uważne. Każdy chciałby mieć takich ludzi wokół siebie jak Łucja, Miłka, Pola i Zyta. To wyraziste osoby, na pewno nie nijakie. Borykające się z trudnościami, które i nam są ...

  Tom trzeci sagi Krynickiej. Przenieśmy się przedostatni raz do Krynicy. Widzicie te wszystkie kamienice z duszą? Chodźcie! Zakosztujemy leczniczych wód! Smakują Wam? O! Trwają przygotowania do jakiejś zabawy! Wystrojone towarzystwo zaraz opuści swoje mieszkania, żeby ruszyć do tańca. Spójrzcie! Ktoś do nas macha! Tam, po prawej stronie zapraszają nas ewidentnie w swoje progi znani nam już bohaterowie. O! Jednak nie tylko oni. Widzicie? Rozstępują się, by trochę więcej miejsca zrobić młodszemu pokoleniu. Myślę sobie, że i tym razem się nie zawiedziemy. To jak? Ruszamy? Teodozja, jakże lubię tę dziewczynę! W odpowiednim dla siebie momencie zaczyna działać starając się nie przejmować różnymi opiniami na temat tych poczynań. No wiecie, typu, że powinna dalej szukać męża a nie iść w stronę edukacji. Ona jednak wie swoje i na szczęście sprzyja jej również opiekunka, Aurelia. Zupełnie inaczej sprawa ma się z jej bratem Stanisławem. Czy dla rodzeństwa nadejdzie czas spokoju i m...

  Tekst powstaje we współpracy z Wydawnictwem W.A.B oraz portalem Lubimyczytać.pl. Dziękuję za egzemplarz przeznaczony do recenzji. Miłość macierzyńska jest naprawdę potężną siłą. To wielkie szczęście poczuć ją, a w dorosłym życiu móc wrócić pamięcią do czułych chwil z rodzicami, w tym przypadku z rodzicielką. Maks bez wątpienia czuje tę miłość od swojej mamy. Łucja ma dla syna jej ogromne pokłady. Wie o tym, że dziecko ma tylko ją i robi co może aby niczego mu nie brakowało. Niestety, na ich przykładzie doskonale widać, że łatwo można zatracić granicę, za którą zaczyna się już coś niezdrowego. Ale Łucja tego nie widzi. Jest szczęśliwa, że Maks pomimo dorastania, wciąż chętnie spędza z nią czas. Kobieta traktuje syna jak przyjaciela, dzieląc z nim emocje, uczucia. Chłopak natomiast zaczyna tkwić pomiędzy młotem a kowadłem. Z jednej strony potężne przywiązanie do Łucji, z drugiej chęć odkrywania świata z rówieśnikami... Czy nadejdzie czas kiedy to oboje znajdą też miejsce...

  Trzecia, ostatnia, część serii Przystań Śpiących Wiatrów. Bardzo nastrojowa, małomiasteczkowa trylogia, której dwie pierwsze tomy przeczytałam ze sporym zaangażowaniem. „Szepty jesieni” już nie zdobyły, niestety, mojej sympatii. Na pewno za taką a nie inną ocenę odpowiada fakt, że zupełnie nie interesuje mnie ezoteryka, którą para się bohaterka. No cóż, każdy ma prawo do własnego zdania, prawda? To co zapamiętam z serii to na pewno relacje między bohaterami. Zdarzało mi się im chwilami zazdrościć. Na prawdę są ze sobą zżyci. Zwłaszcza rodzeństwo. Najmłodsza z sióstr Saganek, Julia, jak już wspomniałam wyżej, zajmuje się tarotem. Gdy dziewczyna dostaje się na warsztaty gdzie tematem przewodnim ma być właśnie ezoteryka, nie posiada się ze szczęścia. Niestety euforia szybko zostaje uciszona. Warsztaty nie dochodzą do takiego skutku, jak można byłoby sobie życzyć, ale Julka wraz z grupą poznanych tam ludzi, postanawia jakoś zagospodarować urlop. Takim właśnie sposobem ur...

  Tom drugi Sagi Krynickiej. Dopiero teraz wciągnęłam się po całości. Co za historia! Jak opowiedziana! W jakich czasach obsadzona! Zachwycająca. Szczególnym uczuciem obdarzyłam Aurelię, która w drugiej części pod swoje skrzydła nie waha się przyjąć Stanisława i Teodozji czyli dzieci Emilii. Jej niezłomność, jakaś zadziorność a także ciepło, czułość, opiekuńczość – coś wspaniałego. Nie sposób nie polubić takiej bohaterki! I nic dziwnego, że na horyzoncie przed dziewczyną rysuje się możliwość kolejnego zamążpójścia. Czy Filip Rapacz ma w sobie dość cierpliwości, by krok po kroku przekonać do siebie i do wspólnej przyszłości ukochaną Aurelię? Równie mocno moje serce skradł Nikifor i jego mama, Eudokia. Moją fascynację umocniła wiadomość, że postać malarza jest prawdziwa. Z ogromną ciekawością śledziłam i śledzę ich losy. A szczególnie losy tego wybitnego chłopca, po którym nie spodziewano się wiele. U Matyldy również nie małe zmiany... Kobieta zostaje zmuszona, by stawić i...