Książka Non Stop

  Tekst powstaje we współpracy barterowej z Wydawnictwem Luna. Serdecznie dziękuję. Panią Dorotę Milli bardzo lubię i to nie tylko od strony literackiej. Miałam okazję poznać ją na Targach Książki w Krakowie i od tamtego momentu już nie dziwi mnie fakt, że jej historie są tak sympatyczne w odbiorze. Po świetnej serii „Wyspa”, jednej świątecznej książce oraz opowiadaniu, przyszedł czas na, jak się okazało, coś poważniejszego. Przyznam szczerze, bo to przecież żadna tajemnica, że nie spodziewałam się takiej tematyki w tej powieści. Byłam wręcz dziwnie pewna, iż ponownie zostanę zaproszona do Kołobrzegu (tu się nie myliłam), gdzie będzie miło i lekko. Wyszło inaczej. Nie jestem zawiedziona. Wręcz przeciwnie. Aletta Różańska – psychoterapeutka. Całe swoje serce oddaje pacjentom, których traktuje bardzo poważnie, co jest odbierane różnie. Ale kobieta swoim uporem pokazuje, że doskonale wie co robi. Działa według wskazówek intuicji i serca a to pochwalał jej mentor Bogusz, po którym pr

    Jakiś czas temu kurz spadł z kolejnej części serii „Kobiety z ulicy Grodzkiej”. Był to bardzo udany powrót do Krakowa (i nie tylko), po którym oprowadziła mnie Pani Lucyna Olejniczak. Czwarty tom czytało mi się bardzo sprawnie i przyjemnie. Bardzo wszystkim polecam tę serię. W mieszkaniu przy ulicy Grodzkiej jest bardzo kobieco. To za sprawą... nie. To przez wojnę. Mężczyźni zostali zmobilizowani do służby Ojczyźnie a towarzyszki ich życia wiernie czekają na ich powrót. Kobiety. Wszyscy mówią, że jesteśmy kruche, delikatne i czułe. Na kartach książek, których fabuła przebiega na tle wojennych zawieruch, doskonale widzimy, iż obok wyżej wymienionych cech, jesteśmy też (jeśli wymaga tego sytuacja) twarde i silne. Nie inaczej jest tutaj. Pomimo wiadomej sytuacji, Matylda nie czuje się zwolniona z poszukiwań przyjaciółki Meli. Czy odnajdzie dziewczynę? Wszechstronne działanie, czyż tego też dobrze nie znamy? Kraków, czy to ten ze starych pocztówek, czy teraźniejszy ma w sobie to coś

  Dzięki Wydawnictwu Filia powstaje ten tekst. Debiutancka historia spisana przez Panią Annę Rybakiewicz jest trudna. Nie ma co się oszukiwać, to zdecydowanie nie lekka opowieść. Ale mówię tutaj oczywistości, przecież już sam tytuł mówi wiele. Ale pierwsza książka i taka tematyka? Zastanawiałam się jak autorka to udźwignie. Wyszło jej to znakomicie. Na prawdę. Znacie na pewno to przekonanie, że kobieta lekarzem to nie ma prawa się udać. Szczególnie w przeszłości było to na porządku częstym, żeby nie przesadzić, że dziennym. Ale płeć piękna za nic miała takie stwierdzenia i do swojego uparcie dążyła. Efekty możemy sami obserwować. Jest rok 1941. II wojna światowa. Alicja Sambor, wdowa, ucieka z Warszawy z córką Klarą. Pomimo tego, że kobieta musi być odpowiedzialna za swoje dziecko, ani na chwilę nie przestaje być lekarzem. Swoją misję pomocy ludziom traktuje niezwykle poważnie. Stąd też kiedy podczas podróży widzi rannego niemieckiego żołnierza, spieszy na ratunek. Tym działaniem

  Przed Państwem kolejna piękna książka od uwielbianej przez czytelniczki pisarki. „Listy pisane szeptem” to pierwsza historia Pani Witkiewicz wypuszczona na świat przez Wydawnictwo Flow, które prowadzi autorka wraz z Panią Anną Seweryn. Karolina i Sławek są małżeństwem z długoletnim stażem. Poznajemy ich, gdy są na życiowym zakręcie. Odchowane potomstwo poszło w świat a para została sama. Brzmi znajomo, prawda? Nie przypadkowo mówi się, że relacja pomiędzy żoną a mężem musi być zawsze na pierwszym miejscu. Karolina i Sławek, jak za dawnych czasów, mogą wszystko bez żadnych ograniczeń. Niestety brakuje teraz iskry, która niegdyś im tak wiernie towarzyszyła. I chęci, żeby robić coś wspólnie. Rozmowy również przychodzą z trudem. Zdecydowanie prościej jest mnożyć żale i pretensje. Małżeństwo odsuwa się od siebie i wieczorami pisze listy. Nie chodzi tutaj o żaden skok w bok. Zwyczajne wylewanie emocji na elektroniczny papier. To łatwo zrobić. Szkoda tylko, że odbiorcą jest obcy człowiek

  Ta książka na półce do przeczytania odstała swoje. Po jej lekturze zastanawiam się, dlaczego tyle kazałam jej na siebie czekać. Jojo Moyes jak zwykle nie zawodzi. W tej książce mamy dwa tory, którymi biegnie fabuła. Teraźniejszość i przeszłość. Trudno mi powiedzieć, która część jest ciekawsza, więc pozwólcie, że nie będę się nad tą kwestią rozwodzić. Sophie z siostrą prowadzi hotel i restaurację w zagarniętej zamieszkami okupacyjnymi Francji. Obie z utęsknieniem wypatrują spokojnych dni oraz powrotu mężów z frontu. Nie tylko ich bliskość pozwala z nadzieją patrzeć w przyszłość. Przed odejściem ukochanego ten zostawia Sophie pewien wyjątkowy obraz. Jest to naprawdę cenna pamiątka dla kobiety dodająca otuchy na każdym kroku. W teraźniejszości zaś poznajemy Liv, wdowę po Davidzie. To małżeństwo było bardzo udane, niestety za krótkie. Odkąd mąż odszedł, do życia kobiety wtargnął nie tylko smutek ale i ciąg nieszczęść. Długów nie ma końca. Oddech łapie kontemplując sztukę, w szczegó

  Przedostatnia część serii poświęcona jest najmłodszej córce Violetty Bridgerton – Hiacyncie. Po raz kolejny wchodzimy na salony. Widzimy wytworne damy i dystyngowanych panów. Jest pięknie i zabawnie. Czego chcieć więcej? Główna bohaterka tego tomu jest krnąbrna a zarazem inteligentna. Ciekawe zestawienie, prawda? Doskonale wie, czego pragnie. Odstraszyła już niejednego kandydata. Z nią nie sposób się nudzić i z najczystszą przyjemnością poszłabym z nią na herbatę! Z drugiej strony mamy wnuka lady Danbury – Garetha. Relacja łącząca babkę i wnuka jest delikatnie mówiąc trudna. Tylko nikt nie wie dlaczego tak jest. Mężczyzna korzysta z życia i z faktu, że ustawia się do niego kolejka dziewcząt. Żyć nie umierać! Kiedy w ręce mężczyzny wpada rodzinny pamiętnik, rozczytuje się w nim przy pomocy Hiacynty. Tylko ona zna język, w którym napisany jest dziennik. Jak się okazuje, gdzieś ukryty jest skarb. Na pewno warto go odkryć, ale żeby to zrobić trzeba go znaleźć... a to już nie łatw

  Kolejna książka z cyklu "Opowieści z wiary" to debiut. Pan Robert D. Fijałkowski prezentuje tytuł "Będę tu z tobą". Decydując się na współpracę przy tej powieści automatycznie zaczęłam zachodzić w głowę co też na jej kartach mnie spotka. W najśmielszych snach nie wpadłabym na to, że już podczas lektury pierwszego rozdziału otworzę szeroko oczy. Na prawdę, WOW. Kiedy w ręce Zuzanny trafiają kipiące pożądaniem obrazy, namalowane przez jej już nie żyjącego dziadka, dziewczyna jest w olbrzymim szoku. Dlaczego mężczyzna, z którym spędzała tak wiele czasu, nigdy nie zająknął się nawet na temat swojej pasji? Na tych dziełach jest kobieta, babka Zuzy. Wnuczka czuje się co najmniej nieswojo przeglądając je, ponieważ nie sposób nie zauważyć uderzającego podobieństwa pomiędzy krewnymi. Teraz, w celu odpowiedzi na wiele pytań związanych z dziadkiem i jego sekretami, wyjeżdża do Krakowa, gdzie wraz z Martą i Łukaszem odkrywa to, co do tej pory było skrzętnie zakryte. C