Książka Non Stop

Ptaki za oknem cudnie śpiewają, słońce kusi, aby wyjść na zewnątrz a tu się pisze opinia o książce świątecznej. Można? Jak najbardziej! Boże Narodzenie bywa różne, białe bądź bez śladu miękkiego puchu, spędzamy je w radosnej rodzinnej atmosferze a może w samotności... A tymczasem dla każdego bez wyjątku powinien być to szczęśliwy moment pełen wiary nadziei i miłości. Szkoda, że nie zawsze tak jest. Joanna Szarańska to pisarka, która bardzo lubi puszczać oko w stronę swoich czytelników. Tworzy zwyczajnych bohaterów ale nadaje im niepowtarzalny charakter poprzez poczucie humoru, lekkość ich wypowiedzi i podejścia do otaczającego ich świata. Sięgając po jej dzieła można być pewnym, że podczas lektury zaleje nas fala ciepła oraz optymizmu. „ Anioł na śniegu” jest kontynuacją wydanej w 2017 roku powieści „Cztery płatki śniegu”. W drugim tomie spotykamy znanych nam już bohaterów. Po raz kolejny mamy okazję przekroczyć próg bloku, w którym mieszkają i spędzić z nimi parę chwi

Zasiadam do napisania tej opinii i cisza. Słowa nie płynął, w głowie natomiast trwa chaos. Dopiero po dłuższym czasie udaje się coś przekazać... Podejmując decyzję o małżeństwie jest w narzeczonych przekonanie, że będą ze sobą na zawsze. Po ślubie przychodzi proza życia, w której trzeba się odnaleźć i nie zagubić. Przychodzą troski, radości, dni pełne łez lub też takie, kiedy kąciki ust nie chcą opaść w dół. Codzienność ze wszystkimi dobrodziejstwami, po prostu. Chociaż jest ona wyczekiwana przez wiele narzeczonych czy też par, może przygnieść prędzej niż się tego spodziewają. Potrzeba wiele uwagi i troski, żeby relacja między małżonkami nie gasła w oczach. Często jednak w tej gonitwie, jaką serwuje nam świat, a może my sami?, praca nad pogłębianiem więzi odchodzi w zapomnienie a wtedy już krótka droga do kolejnych kroków. Maja Preis jest pisarką. Ma na swoim koncie już kilka sukcesów a na ścianie jej gabinetu starannie oprawione prężą się okładki powieści przez nią nap

Wśród wszystkich tematów poruszanych w powieściach obyczajowych, najrzadziej pojawia się ten o niepełnosprawności. Pomimo, iż mamy XXI wiek i tak wiele się zmienia, ta kwestia wciąż pozostaje tabu, trochę z tyłu, na uboczu. Chociaż tak dużo budynków ma podjazdy niezbędne dla osoby poruszającej się na wózku, szerokie drzwi, by bez stresu mogła dostać się do środka, chodniki nie stanowią większych trudności... to wciąż zdarza nam się uciekać od tematu. Nie mamy często pojęcia jak zachować się w towarzystwie osoby z niepełnosprawnością. Jakich słów użyć by nie urazić, oferować pomoc czy też nie? Pytań jest mnóstwo. Często nie chcemy się w nie wgłębiać... Anna Sakowicz wzięła na literacką tapetę właśnie taki temat. Stworzyła dwie siostry. Agatę i Polę. Młodsza, Pola, była w pełni sprawną dziewczyną do czasu wypadku, w którym śmierć poniósł jej chłopak. Ona zaś musiała nauczyć się żyć na nowo. Zaczęła poruszać się na wózku. To nie było proste, jednak poradziła sobie i teraz jest akt

Rzadko zdarza nam się żyć tym jednym dniem, który obecnie trwa. Trudno utrzymać na wodzy myśli. Wymykają się one niepostrzeżenie ku przyszłości lub powracają do przeszłości. Analizujemy minione dni, planujemy kolejne i nie mamy czasu na skupienie uwagi ten teraźniejszym momencie. Gonimy za marzeniami, za większymi funduszami. Planujemy całe dnie, wypełniając je co do minuty. Przecież nie warto marnować życia, wszak jest tylko jedno.  Dla tych, którzy gdzieś gubią się w tym wyścigu są przeróżne poradniki jak żyć, co zrobić, żeby być szczęśliwym, jak zmienić myślenie, by czuć radość. Wymieniać można bez końca. Niniejsza książka ma na celu uświadomienie nam, że możemy żyć inaczej biorąc przykład z... Obserwowaliście kiedyś przez długi czas koty? Jeśli nawet, to zapewne nikomu nie przyszedł do głowy pomysł, by na podstawie ich zachowania, obyczajów wyciągnąć wnioski i według nich żyć. Stephane Garnier pokusił się o spisanie własnych spostrzeżeń na koci temat i przekonuje, że

Sądziłam, że z bajek już dawno wyrosłam... Jak każdy szkrab, miałam swoje ulubione, których nie mogłam przeoczyć. Uwielbiałam słuchać historii czytanych na dobranoc przez mamę czy też porą popołudniową przez ukochaną ciocię. Te wspomnienia zawsze we mnie były i będą. Natomiast w czasie lektury „Świątecznego listu” zaatakowały niczym fala tsunami. Okazało się, że dobrze opowiedziane bajki potrafią wciągnąć nie tylko spragnionego przygód i psot malucha. Duże dziewczynki również mogą się nimi zachwycić. Kiedy Eve przekracza próg wyjątkowego sklepiku nie podejrzewa nawet, jak bardzo ten ruch odmieni jej życie. Kobieta znajduje lampion, który skrywa tajemniczy list zaadresowany do osoby noszącej jej imię i nazwisko. Eve dokonuje zakupu i w domowym zaciszu krok po kroku zaczyna poznawać pewną miłosną historię. W liście zawarto prośbę, by zapalić lampion. Kobieta ochoczo ją spełnia i przenosi się do Nowego Jorku z roku 1885. Oszołomienie, jakie ją ogarnia, jest nie do opisania. Jak

Cztery dojrzewające dziewczyny, Paulina, Amelia, Izabela oraz Monika, zamieszkują Łódź. Pomimo, że wszystko je różni, każda ma unikalny styl, poglądy, sposób bycia, znajdują wspólny język. To w dużej mierze kłopoty, z jakimi przychodzi im się zmierzyć zbliżają je do siebie. Ale także chęć stanięcia na scenie. Ich relacja zacieśnia się do tego stopnia, iż w pewnym momencie orientują się, że są w stanie zrobić dla przyjaciółek wszystko. Niestety, życie nie zamierza je rozpieszczać. Dziewczyny wkraczają w dorosłość podczas upadku PRL-u, kiedy to na oczach wszystkich dokonują się mniejsze i większe zmiany. Nie zawsze są to zawsze zmiany na lepsze. Rok 1944, Litzmannstadt. Trwająca w getcie siedemnastoletnia Róża za wszelką cenę pragnie ocalić choćby kawałeczki normalności. Aby oderwać się od trudów, jakie na każdym kroku napotyka, zaczyna pisać listy do ukochanego Kazimierza. Tym sposobem ocala od zapomnienia uczucia. Jej marzeniem jest, by mężczyzna kiedyś odnalazł te skraw