Do przeczytania tej historii skłoniła mnie okładka. Nie ukrywam, tak właśnie było. Taka spokojna, sielska a jednak ma w sobie to coś. Jakiś mrok. Coś się czai, można to wyczuć, prawda? I ten tekst w prawym górnym rogu. Nie myśląc wiele, ściągnęłam na czytnik. Zaczęłam czytać i już myślałam, że zakończę lekturę wraz z finałem „tego” rozdziału, by wrócić za chwilę. Jednak kiedy widziałam ostatnią kropkę, autor intrygował mnie tak mocno, że musiałam czytać dalej. Nie mam zielonego pojęcia jak on to wymyślił. Jestem pod ogromnym wrażeniem. Co tu dużo mówić, widzę tutaj możliwość kontynuacji, ale czy widzi ją również autor?
Fren oraz Drew. Małżeństwo. On w swoim medycznym fachu nie jest tak szanowany, jak mu się wydaje. Kiedy wpada na pomysł przeprowadzki, jest przekonany, że jego żona nie zna prawdziwych powodów tejże chęci zmiany. Ten krok ma być szansą na pozostawienie przeszłości za sobą. W nowym miejscu, w nowym domu wszystko będzie wyglądało inaczej, prawda? Naiwnie sądziłam, że mam do czynienia z banalnym kryminałem, łatwym do rozgryzienia. Pewna siebie, że wiem jak to wszystko będzie wyglądało brnęłam do przodu. A tu co chwila pstryczek w nos! Żona lekarza nie podzielała mojej naiwności. Szybko prześwietliła męża, zrozumiała... i zakasała rękawy. Zresztą nie tylko ona...
Doktor Drew jest mężczyzną niezwykle pewnym siebie. Jest też irytujący.
To znaczy mnie drażnił, ale kurczę nie mogę Państwu powiedzieć dlaczego, gdyż zdradziłabym zbyt wiele. Najlepiej będzie, jeśli sami zagłębicie się w tę książkę. Uwierzcie, jest tak sprawnie napisana i tak dobrze zrobiono jej korektę, że czyta się praktycznie sama. Wspaniale poprowadzona. Co chwilę otwierałam usta ze zdumienia. Pytałam „jak to możliwe”?
Nie ulega wątpliwości, że nie zgadzam się z postępowaniem bohaterów. Budziło ono we mnie ogrom emocji. Zdaję sobie też sprawę, że niestety ta powieść wcale nie musi być literacką fikcją... i ta świadomość jest chyba najgorsza.
Komentarze
Prześlij komentarz