Po kilku latach, za sprawą Pani Krystyny Mirek, wróciłam do Krakowa, aby odwiedzić znajomych. Igę, Wiktora, Amelię, Janka i Kasię, oraz ich bliskich. Szczerze mówiąc nie podejrzewałam, że to się wydarzy. Przez tyle miesięcy sądziłam, że ich historia pozostanie już zamknięta w dwóch tomach, które wypuściło Wydawnictwo Znak. Czy tom trzeci wydany przez Wydawnictwo Lekkie to dobry pomysł?
Iga i Wiktor tworzą rodzinę. Gdyby nie fakt, że kobieta nie potrafi przestać pomagać swojemu ojcu mającemu problem alkoholowy, byliby idealni. Mężczyzna bez żadnych skrupułów manipuluje córką tak, aby wciąż służyła mu pomocą. To zachowanie nie podoba się Wiktorowi i generuje ono kłótnie. Iga niby wie kto jest dla niej najważniejszy. Zdaje sobie też sprawę z tego, że mąż ma rację próbując hamować jej zapędy do pomagania ojcu. Jednak jej działanie nie odzwierciedla trzeźwego spojrzenia na sytuację.
Amelia bardzo się stara, żeby nie być ciężarem dla męża. By go odciążyć zamyka się w zawodowym świecie niesamowicie szczelnie. Ta para całkowicie zapomina, że rozmowa i otwarcie na drugiego człowieka jest kluczem do osiągnięcia harmonii. Zamiast samodzielnie zakładać, iż wiemy co sądzi współmałżonek lub partner, naprawdę – lepiej zapytać. W innym przypadku można się mocno zdziwić, co doskonale widać na przykładzie bohaterów.
Jest też Kasia i pewien list... ale to musicie sami doczytać.
Ogólnie uważam, że jak wszystko co wyszło spod pióra Pani Krystyny Mirek, jest dobre. I potrzebne. Bo w zabieganiu, jakie na co dzień prawie wszystkim towarzyszy, umówmy się, o pogubienie niezwykle łatwo. Autorka w swoich powieściach przypomina, że proste rzeczy są najważniejsze, że rozmowa może uratować związek, że przed zamknięciem się w swoim „bo ja wiem lepiej” należy się mocno strzec. Bo rodzi konflikty.
W tym miejscu serdecznie dziękuję Wydawnictwu za egzemplarz a Autorce, że jest taką przypominaczką i strażniczką ważnych wartości.
Komentarze
Prześlij komentarz